Ποιος δεν το έχει πει; Είναι εκείνες οι μέρες που νιώθεις ότι ο κόσμος σου ανήκει. Εκείνες οι μέρες που χάνεις την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Απλά ζεις το όνειρο, όπου όλοι και όλα υπάρχουν για να κάνουν την ζωή σου καλύτερη. Που όλοι γίνονται θύματα σου. Το παιχνίδι είναι στα χέρια σου. Και τι κάνεις; Το εκμεταλλεύεσαι. Πληγώνεις άθελα ή και ηθελημένα όποιον βρεθεί στον δρόμο σου. Γιατί; Γιατί μπορείς! Γιατί οι άνθρωποι έχουν την φυσική ροπή να θυματοποιούνται. Εκείνος ο μαζοχισμός που κρύβουν όλοι μέσα τους. Ναι, ναι αυτό. Ώσπου όπως είναι η φυσική εξέλιξη, γίνεσαι εσύ το θύμα. Κανείς δεν έχει τόση δύναμη τελικά. Πάντα θα υπάρχει κάποιος ένα βήμα πιο μπροστά. Πιο αδιάφορος, πιο δυνατός. Κάποιος που έχει πατήσει εκείνο το κουμπάκι και δεν τον αγγίζει πια τίποτα.
Είναι μεγάλη ευχή αλλά ακόμη μεγαλύτερη κατάρα η εξουσία. Ξυπνάει ένστικτα που δεν φανταζόσουν ότι υπάρχουν και φυσικά απογειώνει τον εγωισμό. Ποιος είναι αρκετά σοφός ώστε όταν έχει την δύναμη, να την χειριστεί σωστά; Αλλά και γιατί να το κάνει;
Είναι τόσο εύκολο να χάσεις το μέτρο, και τόσο δύσκολο να το ξαναβρείς. Το θέμα τελικά είναι, θα καταφέρεις να βγεις σοφότερος ή απλά διαλυμένος;
